"Ik leerde in mijn filosofieopleiding over de 'maieutiek', of 'vroedvrouwkunde'. Zo noemde Socrates zijn methode waarmee hij door vragen te stellen zijn gesprekspartners probeerde te laten ontdekken wat ze eigenlijk al wisten en alleen nog moesten 'baren', onder zijn begeleiding. Iets dergelijks deed Sander Post van der Linde in de gesprekken die begonnen toen ik me vorige zomer nogal overspannen voelde. Ik wist niet meer goed hoe ik kon uitrusten en kon ontsnappen aan mijn concentratiedip. Ik worstelde al een tijdje met deze kwaal, die alle creativiteit leek op te zuigen. Ik kreeg mijn werk niet meer af, zag op tegen het openen van elke email, geen artikel wilde nog uit mijn pen rollen. Rusten lukte me niet meer; als ik ontspande leek dat in dienst te staan van zo snel mogelijk weer aan mijn werk te kunnen.
Sander liet me iets opdelven wat ik eigenlijk wel kende, maar wat in de hectiek van de afgelopen jaren leek toegedekt onder dikke stoflagen. Hij zette een kop koffie en begon dan, terwijl ik me volkomen op mijn gemak in de kussens van zijn bank nestelde, bijvoorbeeld te vragen over de dingen die ik echt leuk vond. Over wandelen en fietsen bijvoorbeeld.
Schijnbaar achteloos stelde hij dan een onverwachte vraag: waarom ga je dan, als je zondags gaat fietsen, gelijk 100 km fietsen? Of: waarom ga je, als je je moe voelt, nog verder door met je artikel? Ja, waarom eigenlijk, dacht ik dan. Is al die ambitie voor mijzelf of is het voor iets buiten me?
Ik heb het niet allemaal onthouden, wat er gezegd is. Wel wat er gebeurde: dat ik een oude bekende baarde, die ik lang genegeerd had. En nog wel zonder noemenswaardige barensnood. Sander lijkt begiftigd met de zeldzame gave om je te laten voelen dat het goed en voldoende is, zoals je bent en doet. Het was meer dan een herinnering zoals bij Socrates, dat is vooral iets cognitiefs. Ik herinnerde me niet alleen hoe het voelde om vitaal en uitgerust te zijn; ik ervoer ook dat hier in deze vitale kern mijn ijkpunt was, waar ik goed voor moest zorgen. Dat zijn niet woorden die Sander me in de mond legde; jargon is hem vreemd. Ik besefte dat al die zaken waarvan ik dacht dat ik ze moest doen, niet per se hoefden. Als ik maar terug kon naar dat ijkpunt. Dat ik best af en toe goed moe mocht zijn. Dat ik best af en toe de deur kon dichtgooien.
Het was niet zozeer een inzicht, maar een gevoel, een stevig gevoel. Ik kan er nu, zonder nadenken of reflecteren weer zomaar bij, zonder te boren door stoflagen. Vier maanden duurde de dip; ik werkte halve dagen en vermeed ingewikkelde deadlines. Daarna kwam de eerste kerstvakantie sinds decennia waarin ik twee weken geen werk aanraakte. In de eerste week van het nieuwe jaar rolde er zomaar weer een artikel uit mijn pen. Zonder overmatige druk, deadlinestress of nachtwerk. Ik kon het weer. Ik kon weer uitrusten. Ik zorg nu goed voor deze wedergeboorte. Met dank aan de vroedvrouw". Martijntje
"Fijn dat ik in jou een therapeut/coach heb gevonden die er niet alleen professioneel in staat maar ook als mens!". Lucas
"Jouw kwaliteit is goede gesprekken voeren
Waarbij je mensen weet te confronteren en te ontroeren
Afgewisseld met humor om te motiveren
En soms een verhaal of voorbeeld om te inspireren
Gemengd met wat relativiteit en bewuste overdracht
Zet jij mensen in hun kracht
Zodat niets hun meer kan beletten
Om kleine of grote stappen te zetten
Bedankt! Voor mij ben jij een voorbeeld". Barbara